"There are times when a deep need arises within to plunge into the darkness so that the chains that hold us captive can be broken and we are set free."

Evropi began her journey into substances to discover her own footprints, her own limits. To invent her world against the world of adults who often want to impose their own wishes on a child of this age whose heart thirsts for adventure. Their own needs.

"Lacking is the key to getting there..."

The transition from occasional use to dependence is a situation that does not take long to happen.

The era of addiction is described by her as dark, extreme, dangerous and abusive for the soul and body.

Until she decides that she doesn't want to live like this anymore.

Two years of treatment at KETHEA followed.

"Life has unexpected gifts," she says reflecting on her years of rehab. A valuable process of inner change, which essentially contributed to her coming closer to herself and loving herself. To meet other people with whom she was able to truly bond and create heartfelt relationships. To understand her weakness and realize her strength. To earn a second chance in this life. To be reborn.

Those days of struggling to break free from addiction are tenderly echoed in the lyrics she wrote years later:

"I would like to have been the ISLAND...
Maybe the one with the treasure
or the other with the giant monster
the one with the haunted forest
or the blue lake
or simply the ISLAND, with its roots
embedded in the abyss and the sea
eternal caress, wet lead, blue crib,
to lap and pounce
when I suckle the sky
slit in the timeless to travel untraveled
to stand and take root, that's all..."

Today Evropi is a woman who lays claim to pleasure, to joy and love.

Her personal experience led her through the art of dance to help heal others. To illuminate the darkness of the soul, to tame the demons, to embrace the fear, their loneliness.

"Sometimes wounds bloom."

Evropi bloomed.

Spring, autumn, winter, summer. Evropi is blooming.

«Μερικές φορές εμφανίζεται μια βαθιά ανάγκη στον άνθρωπο να βυθιστεί στο σκοτάδι για να μπορέσει να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούν αιχμάλωτο και να ελευθερωθεί.»

Η Ευρώπη ξεκίνησε το ταξίδι της στις ουσίες για να ανακαλύψει τα δικά της πατήματα, τα όρια της. Να επινοήσει τον κόσμο της κόντρα στον κόσμο των μεγάλων που συχνά θέλουν να επιβάλλουν σε ένα παιδί της ηλικίας αυτής που η καρδιά του διψά για περιπέτεια, τα δικά τους θέλω. Τις δικές τους ανάγκες.

«Η έλλειψη είναι το κλειδί για να πάει κανείς εκεί…»

Η μετάβαση από την περιστασιακή χρήση στην εξάρτηση, είναι μια κατάσταση που δεν άργησε να συμβεί.

Η εποχή του εθισμού σκιαγραφείται από την ίδια ως μια περίοδος σκοτεινή, ακραία, επικίνδυνη και παραβιαστική για την ψυχή και το σώμα.

Μέχρι τη στιγμή που αποφασίζει πως πλέον δεν θέλει να ζει άλλο έτσι. 

Ακολουθούν δυο χρόνια θεραπείας στο ΚΕΘΕΑ.

«Η ζωή έχει απροσδόκητα δώρα», θα πει αναλογιζόμενη τα χρόνια της απεξάρτησης. Μια πολύτιμη διαδικασία εσωτερικής αλλαγής, που συνέβαλε ουσιαστικά να έρθει κοντά στον εαυτό της και να τον αγαπήσει. Να γνωρίσει άλλους ανθρώπους με τους οποίους μπόρεσε να δεθεί αληθινά και να δημιουργήσει σχέσεις καρδιάς. Να κατανοήσει την αδυναμία της και να συνειδητοποιήσει την δύναμη της. Να κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία σε αυτή τη ζωή. Να ξαναγεννηθεί.

Εκείνες οι μέρες της επίπονης προσπάθειας να ελευθερωθεί από την εξάρτηση, αντηχούν τρυφερά στους στίχους που έγραψε χρόνια αργότερα:

«Θα' θελα να 'μουν το ΝΗΣΙ...
Ίσως αυτό με το θησαυρό
ή το άλλο με το γιγάντιο τέρας
αυτό με το στοιχειωμένο δάσος
ή τη γαλάζια λίμνη
ή απλά το ΝΗΣΙ, με τις ρίζες του
στην άβυσσο και τη θάλασσα
χάδι αιώνιο, μολύβι υγρό, γαλάζια κοιτίδα,
να γλύφει και να ορμά
κι εγώ να βυζαίνω ουρανό
σχισμή στο άχρονο να ταξιδεύω αταξίδευτα
να στέκω και να ριζώνω, αυτό μόνο...»

Η Ευρώπη σήμερα είναι μια γυναίκα που διεκδικεί την απόλαυση, την χαρά, την αγάπη.

Η προσωπική της εμπειρία την οδήγησε μέσα από την τέχνη του χορού να θεραπεύει η ίδια άλλους ανθρώπους. Να φωτίζει της ψυχής τα σκοτάδια, να εξημερώνει τους δαίμονες, να αγκαλιάζει τον πόνο, τον φόβο, την μοναξιά τους.

«Κάποιες φορές οι πληγές ανθίζουν.»

Η Ευρώπη άνθισε.

Άνοιξη, φθινόπωρο, χειμώνα, καλοκαίρι… Η Ευρώπη ανθίζει.