Unworn Wonders
Unworn Wonders
Bella
Sculpture
Vintage Doll, Mineral Stones, Turquoise, Lace, Fabric Flowers, Beads, Plastic Fruits, Vintage Jewelry, Sequins
50 x 70 cm
Responding to the artistic invitation both of the OTE Art Vitrines’ curator, Yiannis Argyriadis, and the professor and writer Niki Gizi, to converse with poetry and literature through the titles chosen by the poets and writers themselves for their books, the title "Unworn Wonders" of the poetry collection by Eftychia Alexandra Loukidou touched me from the very beginning.
Subsequently, in the brief research I conducted online regarding her work, I came across an interview from 2022, for the online magazine 'Fractal'. There, in response to Eleni Ghika's question of whether "poetry chooses us or do we choose it?", Eftychia Loukidou answered:
"Poetry is an open hypothesis at the same time that it is predetermined. It is design and experimentation, an attempt to render the fleetingness of a truth, the trace of a passage that until that moment had eluded us. It resembles those stars that pass millennia before their light reaches us. We see their shine, but their fall has already occurred long ago. Thus, the poem is already written and completed, and our attention to the silent moment of the night within us is what reveals it to us."
It was indeed during such a silent moment, in the darkness, that the idea of the eponymous work was truly born, drawing all its inspiration from the title of Eftychia Loukidou's 2017 poetry collection.
A forgotten doll head from the 1950s, one of those large-bodied bambole that sailors used to give to their families from their distant journeys, actually served as the canvas for the sculptural work.
Unprocessed mineral stones, turquoise in the shape of a rose, black lace, embroidered fabric flowers, synthetic flower fruits, colorful beads, vintage wearable treasures, all compose the ornaments chosen one by one with love and nostalgia to adorn Bella's black glossy hair, which remained unchanged over time.
From darkness to light, a forgotten memory, nurtured by faith for years in silence, ready to claim new life once again.
"With the promise of a second life..."
An unworn wonder...
Ανταποκρινόμενη στην εικαστική πρόσκληση του επιμελητή Βιτρινών Τέχνης ΟΤΕ, Γιάννη Αργυριάδη και της καθηγήτριας και συγγραφέως Νίκης Γκίζη, να συνομιλήσουμε με την ποίηση και την λογοτεχνία, ανάμεσα από τους τίτλους που οι ίδιοι οι ποιητές και οι συγγραφείς διάλεξαν να δώσουν στα βιβλία τους, ο τίτλος ‘Αφόρετα Θαύματα’ της ποιητικής συλλογής της Ευτυχίας Αλεξάνδρας Λουκίδου, με συγκίνησε από την πρώτη στιγμή.
Κατόπιν, στην μικρή έρευνα που έκανα στο διαδίκτυο αναφορικά με το έργο της, συνάντησα μια συνέντευξη του 2022, για το ηλεκτρονικό περιοδικό ‘Fractal’. Εκεί, στην ερώτηση της Ελένης Γκίκα αν ‘μας επιλέγει το ποίημα ή το επιλέγουμε;’, η Ευτυχία Λουκίδου απάντησε:
“Το ποίημα είναι μια ανοιχτή υπόθεση την ίδια ώρα που είναι και προδιαγεγραμμένη. Είναι σχεδίασμα και δοκιμή, απόπειρα να αποδοθεί το φευγαλέο μιας αλήθειας, το ίχνος ενός περάσματος που μέχρι εκείνη τη στιγμή μας διέφευγε. Μοιάζει με εκείνα τα άστρα που περνούν χιλιετίες, ώσπου να φτάσει σε εμάς το φως τους. Εμείς βλέπουμε τη λάμψη τους, όμως η πτώση τους έχει ήδη συντελεστεί εδώ και πολύ καιρό. Το ποίημα λοιπόν είναι ήδη γραμμένο και ολοκληρωμένο και η δική μας προσοχή στη σιωπηλή στιγμή της νύχτας μέσα μας είναι εκείνη που μας το εμφανίζει.”
Μια τέτοια σιωπηλή στιγμή, μέσα στο σκοτάδι, γεννήθηκε στ’ αλήθεια η ιδέα του ομότιτλου έργου, που άντλησε όλη του την έμπνευση από τον τίτλο της ποιητικής συλλογής του 2017 της Ευτυχίας Λουκίδου.
Ένα ξεχασμένο κεφάλι κούκλας της δεκαετίας του 50, από εκείνες τις μεγαλόσωμες τροφαντές μπάμπολες που συνήθιζαν οι ναυτικοί να δωρίζουν στις οικογένειες τους από τα μακρινά τους ταξίδια, αποτέλεσε στην πραγματικότητα τον καμβά του γλυπτού έργου.
Ακατέργαστες ορυκτές πέτρες, τυρκουάζ σε σχήμα τριαντάφυλλου, μαύρη δαντέλα, υφασμάτινα κεντημένα λουλούδια, καρποί από άνθη συνθετικά, χρωματιστές πούλιες, vintage φορέσιμοι θησαυροί, συνθέτουν τα στολίδια που επιλέχθηκαν ένα προς ένα με αγάπη και νοσταλγία να στολίσουν την μαύρη γυαλιστερή κόμη της Bella, που κατόρθωσε να διατηρηθεί αναλλοίωτη στον χρόνο .
Από το σκοτάδι στο φως, μια ξεχασμένη ανάμνηση, που η πίστη έθρεφε για χρόνια σιωπηλά στον κόρφο της, έτοιμη να διεκδικήσει νέα ζωή ξανά.
«Με την υπόσχεση δεύτερου βίου…»
Αφόρετο θαύμα.
Photo Credits: Manto Vassili